سفال
شاید بتوان ساختن ظروف سفالی را یکی از قدیمیترین صنایعدستی به شمار آورد، چرا که به دست آوردن خاک رُس و استفاده از آن برای ساخت ظروف و اشیای کاربردی برای انسان نخستین دور از دسترس نبوده و حتی قبل از انقلاب کشاورزی هم به آن میپرداخته است. گواه این ادعا ظرفی سفالیست متعلق به بیش از 18هزار سال پیش در چین، و از آثار سوختگی روی آن پیداست که برای پختوپز استفاده میشده، نه صرفا برای نگهداری مواد غذایی.
سفالهای نخستین در سرتاسر جهان از چین و ژاپن تا آفریقا و آمریکای جنوبی یافت شدهاند. این سفالها گاه با قالبی از سبدهای بافته شده از الیاف طبیعی ساخته میشدند و گاه روی برگ بزرگ یا تکه حصیری قرار میگرفتند که به سفالگر قابلیت چرخاندن آن و شکل دادن به ظرف را بدهد. اثری که از این برگ یا حصیرها در ته بعضی ظروف اولیه باقی مانده، این گمانه را تایید میکند.
اختراع چرخ سفالگری
تا پیش از اختراع چرخ سفالگری، برای تهیهی ظروف سفالی یا از روش قالبگیری با سبد استفاده میشد و یا سفالها از طریق روش انگشتی (Pinch pot technique) و با فشار انگشتان بر روی گل نرم تولید میشدند، یا به صورت فتیلهای (Coiling) با استفاده از گل لوله شده، و یا به روش ورقهای (Slab) و با قرار گرفتن ورقههایی از گل در کنار هم شکل میگرفتند. این روشها هر چند در نهایت برای ساخت ظروف مورد نیاز انسانها کارآمد بودند، اما ساخت هر ظرف، به زمان و توان بسیاری نیاز داشت.

کراوات آسو اُشهَن
رنگ زمینه این محصول طوسی نماد اعتماد و اطمینان، عقل و هوش، آرامش، سازش، است و رنگ زرد نماد خوش بینی، شادی، شور و شوق، اعتماد به نفس، اصالت، خلاقیت، خرد و منطق است. هر دو رنگ سال ۲۰۲۱ از طرف موسسه پنتون می باشند. با توجه به طرح و رنگ، نام این محصول آسو که در زبان کردی به معنی افق طلایی خورشید که ذات رنگ زرد میباشد، انتخاب شده است.
- نام محصول: کراوات آسو اُشهَن
- نگ قالب زمینه: طوسی، زرد
- جنس پارچه: نخ، ابریشم
- عرض پهن ترین قسمت: ۷.۵ سانتیمتر
- طول محصول: ۱۵۷ سانتی متر
کراوات افرای طلایی اشهن
رنگ زمینه که طلایی رنگی است که نماد دانش، موفقیت، پیروزی، ثروت، اعتبار، عقل و شعور، قدرت مردانه، مهربانی و سخاوت می باشد. ورنگ سیاه یا مشکی نماد ثروت، قدرت، هوش و درایت، جدیت با توجه طرح برگ درخت افرا و طلایی آن نام این محصول افرای طلایی انتخاب شده است.
- نام محصول: افرای طلایی
- رنگ قالب زمینه: طلایی
- جنس پارچه: نخ، ساتن ابریشم
- عرض پهن ترین قسمت: ۷.۵ سانتیمتر
- طول محصول: ۱۵۷ سانتی متر
کراوات ویان
رنگ زمینه که قرمز رنگی است که بیشترین توجه ها را به خود جلب می کند نمادی از عشق و سمبل زندگی مهر و محبت است.
- نام محصول: خمار مستی
- رنگ قالب زمینه: مشکی
- جنس پارچه: نخ، ساتن ابریشم
- عرض پهن ترین قسمت: ۷.۵ سانتیمتر
- طول محصول: ۱۵۷ سانتی متر
به زمان دوخت و آماده سازی کراوات سفارشی حتما توجه کنید. هر کراوات سفارشی از یک هفته تا ده روز زمان می برد.
کراوات دلخواه
طرح روی این محصول، طرح تایپوگرافی بیتی از حضرت مولانا نقاشی شده که به همین دلیل نام این محصول دلخواه انتخاب شده است که در شرح آن جزییات بیشتری توضیح داده شده است.
- نام محصول: دلخواه
- رنگ قالب زمینه: سُرمهای
- جنس پارچه: نخ، ساتن ابریشم
- عرض پهن ترین قسمت: ۷.۵ سانتیمتر
- طول محصول: ۱۵۷ سانتی متر
به زمان دوخت و آماده سازی کراوات سفارشی حتما توجه کنید. هر کراوات تایپوگرافی سفارشی از یک هفته تا ده روز زمان می برد.

انقلاب کشاورزی
انقلاب کشاورزی و یکجانشین شدن انسان، التزامات جدیدی برای زندگی او پدید آورد، چرا که شرایط جدید زندگی منجر به ازدیاد جمعیت و تخصصی شدن پیشهها شد و به همان نسبت صنعت و تکنیک نیز توسعه یافت. نیاز به ظروف سفالی هم با افزایش جمعیت و غذای مازاد و گسترش تجارت بین اقوام، روز به روز افزایش پیدا میکرد و روشهای کند و قدیمی برای ساخت سفال، دیگر جوابگوی نیاز زمانه نبود. ابداع چرخ سفالگری، نه تنها تولید ظروف را سریعتر و راحتتر کرد، بلکه به تبع آن نگهداری غذا و تجارت نیز رونق بیشتر گرفت و تمدن بشری با سرعت بیشتری توانست به سمت تکامل گام بردارد.
سفالگری در سفر تکاملی بشر، از همراهان کهن او بوده و نمایانگر مشخصات تمدن و فرهنگ و آیین و رسومات و سطح پیشرفت تکنولوژیک هر جامعه است. به همین دلیل است که سفالها، از مهمترین یافتههای باستانشناسی هستند و با جنس، شکل، رنگ، نقش، تکنیک ساخت، و موارد مصرف خود اطلاعات بیشماری از روزگارشان به ما منتقل میکنند.
سفال
اثری ساخته شده از گِل که با دست، چرخ یا قالب به فرم دلخواه شکل داده شده و با حرارتی از 600- 1500 درجهی سانتیگراد در کوره پخته شده باشد، سفال و سرامیک نام دارد. انواع مختلفی از سفال وجود دارد که نوع خاک، پروسهی ساخت و درجه حرارت متفاوتی برای پخت در کوره برای ساختشان به کار میرود.
سفال / سفال بدنه خاکی Earthen Ware
اثری از گِل که بین 850-1000 درجه سانتیگراد حرارت دیده و دارای تخلخل است. در زبان فارسی معمولا به این گروه به طور عام «سفال» میگوییم، در حالیکه میتواند اشیای سرامیکی بدون لعاب را هم شامل شود. این نوع سفال خود به گروههای طبیعی، ظریف، تالکی و نیمه شیشهای تقسیم میشود که املاح خاک و درجه تخلخل آنها متفاوت است. انواع مختلف خاک میتواند در ساخت این سفال به کار گرفته شود، اما معمولا این خاکها از هر نوع باشند مقدار زیادی آهن در ترکیبات خود دارند که موجب رنگ قرمز- قهوهای آن بعد از پخته شدن میشود. به سفالی که یک بار در کوره حرارت دیده باشد، بیسکوییت هم گفته میشود.
دکمه سردست سه کنج 9703BT46
یک هدیه خاص و فراموش نشدنی برای عزیزانتان. هنر دست همیشه با ارزشتر و قابل تقدیرتر است
نام محصول: دکمه سردست سه کنج
رنگ قالب زمينه: قرمز طلایی
جنس: نقره و خاتم
اندازه هر ضلع: دو سانت
Product Name: Cuff
colore: golde Red
material: silver,Khatam
حس زیبایی را هنگام ست کردن لباس به شما می دهد. سرزنده بودن و شیک پوش بودن شما را نشان می دهد.
- سفال سنگی/ چینی سنگی Stone Ware
این نوع سفال میتواند لعابدار یا بدون لعاب باشد، ولی نکتهی مهم در ساخت این سفال، درجه حرارت بالای کوره موقع پخت آن است که به 1200-1300 درجه سانتیگراد رسیده و تا حالت نیمه شیشهای شدن گرما دیده است. این سفالها معمولا مات هستند، ضد آبند، از استحکام بسیار بالایی برخوردارند و بعد از پخت رنگی از خاکستری روشن تا قهوهای تیره پیدا میکنند که به دلیل ناخالصیهای موجود در خاک آنهاست. این نوع سفال نیز به انواع طبیعی، ظریف، صنعتی غیر متخلخل، جاسپر (با ترکیبات باریم)، و بازالت (با ترکیبات بالای اکسید آهن) تقسیم میشود.
- چینی China- Porcelain
این نوع سرامیک دارای بدنهای کاملا سفید و شفاف با درصد تخلخل کم و گاهی صفر است که لعابی شفاف و شیشهای دارد و با حرارت بین 1200-1400 درجه سانتیگراد پخته میشود که بالاتر از دمای پخت انواع دیگر است. رسیدن به این دما در کوره، چالشی طولانی برای سفالگران جهان در طول تاریخ بود و چین اولین کشوری است که در بازهای میان قرن 7 و 10 میلادی به آن دست یافت. خاکی که چینی با آن ساخته میشود بسیار مرغوب و خالص است که بسته به موادی که با آن ترکیب شده، خصوصیات متفاوتی پیدا کرده و برای مصارف متفاوتی به کار میرود؛
به طور مثال در «چینی استخوانی»، برای شفافیت بیشتر، از خاکستر استخوان استفاده میکنند. گل چینی از 4 قسمت کائولن، 3 قسمت فلدسپات (برای پایین آوردن درجه حرارت پخت کائولن از 1500 به 1300 درجه)، 2 قسمت کوارتز، و 1 قسمت خاک بالکلِی (که آهن کم و چسبندگی بالا دارد) تشکیل میشود.
- سرامیک
در زبان انگلیسی، به تمام انواع سفال، سرامیک گفته میشود، اما در زبان فارسی به آثاری گلی گفته میشود که ابتدا با حرارت 900-950 درجه در کوره پخته میشوند و سپس بعد از پخت اول، لعابی معمولا شفاف روی آن داده میشود و دوباره با درجهی بالاتری بین 1300 تا 1500 درجه، حرارت میبیند و حالت سخت و شیشهای پیدا میکند.
خاک مورد استفاده در ساخت سفال
حدود 75درصد از مواد سطح زمین، سیلیکات و آلومینیوم است که همین دو ماده، قسمت اعظم خاک رس را تشکیل میدهد. از هر نوع خاکی نمیتوان برای ساخت سفال استفاده کرد. خاک باید حداقل دارای 16درصد رس باشد. هر چه رس بیشتری در خاک باشد، خاصیت شکلپذیری گل بالاتر است.
خاک رس خالصتر، خاکیست که آهنِ کمتر و آلومینیوم و مواد سیلیسی کافی داشته باشد. هرقدر بلورهای خاک رس کوچکتر باشد، حجم آب بین آنها بیشتر، و در نتیجه شکلپذیری آن هم بیشتر میشود. خاکی که مواد قلیایی (مانند آهک) در آن زیاد باشد، یا گچ و ماسهی درشت داشته باشد، مناسبت سفالگری نیست. میزان چسبندگی گل، میزان انقباض آن بعد از خشک شدن، و تخلخل گل بعد از پخت، برای تعیین کیفیت آن مهم است.
چسبندگی زیاد گل، نشانهی وجود مواد آلی زیاد در آن است و این گل بعد از پخته شدن، به رنگ قهوهای تیره در میآید. تفاوت رنگ خاکها، اغلب مربوط به وجود آهن و ترکیبات شیمیایی متفاوت آنهاست، به طور مثال اکسید آهن، باعث رنگ قرمز گل است. اغلب خاک رسها حاوی 2-5 درصد اکسید آهن هستند.
خاک رس به دو صورت در طبیعت وجود دارد:
خاکهای اولیه: رسوبات طبیعی کنار سنگهای مادر فلدسپاتی که با آب یا باد جابهجا نشده و نسبتا خالص باقی ماندهاند. این خاک سفید رنگ است و کائولن نامیده میشود که غنی از کائولینیت است. ذرات خاک کائولن درشتند و در 1800 درجه، ذوب میشوند و میتوانند به جسمی سخت و براق تبدیل شوند. استفاده از کائولن در ساخت ظروف چینی از حدود 200 ق.م در چین رایج بوده، اما تا قرن 18 میلادی تکنیک ساخت چینی به اروپا نرسید.
خاکهای ثانویه: خاکهایی که در اثر جریان باد یا با آب رودخانه و باران از محل اولیه جدا شده و در مسیر، مواد آلی و اکسیدهای مختلف را جذب میکنند و خلوص کمتر، اما چسبندگی بیشتری از خاکهای اولیه دارند. عناصری مانند میکا، کوارتز، آهن، کربن و … با ترکیبات متفاوت در این نوع خاک پیدا میشود. از مهمترین انواع خاکهای ثانویه، خاکی به نام بالکلِی است که دانههای ریز آهن دارد و در 1300 درجه ذوب میشود و به خاطر میزان چسبندگی بالایش، آن را با درصدی مناسب با خاکهای اولیه ترکیب میکنند.
مراحل عملآوری و آمادهسازی گل
خاک رسدار را باید مدتی در آب خیساند تا مواد سنگینش رسوب کنند و خالصتر شود. سپس گل را به میزانی که هوای داخل آن خارج شود، ورز میدهند تا آمادهی کار شود. گل را چند روزی در سایه نگاه میدارند تا خاصیت شکل پذیری آن افزایش یابد.

به این مواد تمپر/ Temper یا شاموت گفته میشود که میتواند ارگانیک یا غیر ارگانیک باشد. افزودن تمپر به گِل، در میزان تخلخل و اتصال مناسب پوشش به بدنهی سفال نقش مهمی دارد.
تمپرهای ارگانیک مانند علف خشک و کاه، در مراحل نخستین سفالگری برای تقویت گل به کار میرفت، اما با پیشرفت صنعت سفال، از تمپرهای غیرارگانیک مانند شن و ماسه استفاده شد که نقطه ذوب بالا و مقاومت شیمیایی خوبی دارند و با ایجاد انبساط حرارتی مناسب، از تغییر شکل بدنهی ظروف هنگام پخت جلوگیری میکنند.
بعد از شکل دادن به ظرف با روش قالبگیری، انگشتی، فتیلهای، ورقهای یا با استفاده از چرخ سفالگری، اثر را پرداخت میکنند و چند روز در سایه قرار میدهند تا به آرامی و به طور طبیعی رطوبتش را از دست بدهد، چرا که در غیر این صورت ظرف ترک میخورد. قبل از قرار دادن در کوره میتوان ظروف نیمه خشک شده را صیقل داد و سپس آنها را در آفتاب قرار داد تا کاملا خشک شوند.
میتوان از پوشش دوغاب گل روی ظروف استفاده کرد و ظروف را یا به صورت غرقابی و فرو کردن ظرف در دوغاب، یا با پاشیدن آن روی سطح ظرف، پوشش داد. این نوع پوشش که باعث یکدستی و زیبایی ظرف بعد از پخت شده و خلل و فرج احتمالی آن را از بین میبرد، در بسیاری از سفالهای اولیهی ایران دیده شده و تا امروز نیز به کار میرود.
چرخ سفالگری
روش تولید سفال با دست، بسیار کُند و وقتگیر بود، در نتیجه برای تولید سریعتر و راحتتر، و به دست آوردن ظروف بزرگتر، متقارنتر و سبکتر، چرخ سفالگری ابداع شد. منشأ نخستین چرخ سفال به درستی معلوم نیست. بعضی پژوهشگران نخستین چرخ را به هزاره 4 ق.م و سومریان نسبت میدهند و برخی دیگر زادگاه آن را مصر، چین یا ایران میدانند. از این میان آنچه مسلم است این است که در حدود 3500 ق.م، در بسیاری نقاط جهان استفاده از چرخ برای ساخت ظروف سفالی، امری متداول و عادی بوده و احتمالا این فن توسط تجارت در دنیای باستان گسترش یافته بود.

چرخهای ابتدایی، صفحهای سنگین از جنس گِل پخته، سنگ یا چوب بودند که روی محوری چوبی یا سنگی قرار گرفته و قابلیت چرخش داشتند. این چرخها به آرامی با دست یا پا چرخانده میشدند تا ظرف شکل بگیرد. معمولا صفحه با دست چپ چرخانده میشد تا دست راست گل را شکل دهد. این چرخها «چرخ کُند» نامیده میشوند و هنوز در برخی جوامع که به روش ابتدایی سفالگری میکنند، متداولند.
در عصر آهن (1450-800 ق.م) نوع دیگری از چرخ مورد استفاده سفالگران قرار گرفت که به آنها اجازه میداد صفحهای که سفال روی آن قرار داشت را با زدن ضربهی پا به صفحهی گردانی که در زیر پایشان قرار داشت چرخانده، و دو دستشان برای شکل دادن به گل آزاد باشد. با اختراع این چرخ، یعنی «چرخ تُند»، سفالگری به درجه جدیدی از تکامل رسید.
در زمان حاضر، استفاده از چرخ سفالگری با موتور برقی متداول است اما هنوز بعضی از کارگاههای سنتی، از روش قدیمی چرخ تند استفاده میکنند.


پخت سفال
پخت، آخرین مرحله از تولید سفال است و فرآیند آن، هم به لحاظ فیزیکی و هم شیمیایی، در ساختار گل تغییر ایجاد میکند تا آن را در نهایت به حجمی سخت و مقاوم تبدیل کند. هرقدر خلل و فرج گل سفال بیشتر باشد، خطر ترکخوردگی آن کمتر است، به همین دلیل سفالگران اولیه به گل تمپر ارگانیک مانند کاه و علف اضافه میکردند که هنگام پخت، سوخته و جای خالیشان در سفال، استحکام آن را تامین کند. زمان پخت گل به میزان درشتی ذرات آن بستگی دارد.
طی روند پخت، زمانی که حرارت کوره به 100 درجه میرسد، تمام رطوبت باقیمانده در گل تبخیر شده و گل کاملا خشک میشود. تمپر یا شاموت ارگانیک در این مرحله میسوزد تا خلل و فرج ظرف مانع از ترک خوردن آن شود. سفالگران با مشاهده بخار، نوع و رنگ دود کوره، این مرحله را تشخیص میدهند. در پایان این مرحله، آتش کوره را افزایش میدادند تا دما به 350-400 درجه سانتیگراد برسد و در این دما، آب شیمیایی موجود در گل – که حدود 14 درصد آن را تشکیل میدهد- نیز تجزیه شود.
اگر در این مرحله حرارت به سرعت افزایش یابد، امکان ترک خوردن زیاد است. در دمای بالای 573 درجه، تغییرات اساسی ایجاد میشود و کریستالهای کوارتز موجود در گل رس، تجزیه میشوند و ساختمان مولکولی کوارتز تغییر پیدا میکند و این امر موجب حدود 2 درصد انبساط حجمی میشود که بعد از سرد شدن به اندازهی قبلی باز میگردد.
در نتیجه اگر در این مرحله درجه حرارت سریع تغییر کند، ظرف ترک میخورد. در دمای 900 درجه، اکسید شدن موادی چون مواد آلی کربنی و غیر کربنی و سولفاتها صورت میگیرد. لازمهی اکسید شدن، وجود اکسیژن در فضای کوره است و اگر اکسیژن کوره کافی نباشد، کربن در گل باقیمانده و سفال به رنگ قهوهای تیره یا سیاه و خاکستری در میآید.
در مرحلهی آخر، مواد زودگداز ذوب شده و ذرات گل را به هم میچسبانند. اگر درجه حرارت بیش از حد لازم بالا رود، مواد معدنی و آهن درون گِل به مرحلهی ذوب رسیده، به صورت مادهای شیشهای در میآیند و باعث تغییر شکل و از هم پاشیدن ظروف داخل کوره میشوند.
انواع کوره
سفالهای اولیه یا در حرارت اندک اجاقهای خانگی حرارت میدیدند و یا زیر نور خورشید خشک میشدند. سفال در ایران از حدود 7500-7000 ق.م ابداع شد، اما نخستین کورههای سفالپزی، مربوط به حدود 5800 ق.م است. سفالگران آن زمان از چاله-کورهها و روش پخت باز برای پختن ظروف سفالیشان استفاده میکردند، همچنان که هنوز هم در روشهای بدوی سفالگری، این گونه پخت مورد استفاده است.
در پخت بازOpen Firing ، ظروف را درون گودال یا روی سطح زمین روی هم قرار میدادند و روی آنها را با مواد سوخت پوشانده و آن را آتش میزدند. در این روش انتقال حرارت یکدست نبود و بسیاری ظروف ترک میخوردند یا خوب پخته نمیشدند.
در روش پخت کورهای Kiln Firing، پخت به صورت مقطعی و متناوب انجام میگرفت. ظروف داخل کوره قرار گرفته و کوره روشن میشد. در این روش، مقدار سوخت، زمان پخت، میزان اکسیژن کوره، و میزان حرارت و توزیع آن تا حدی قابل کنترل است و سفالها استحکام و مقاومت بهتری پیدا میکنند.
اگر سوخت مورد استفاده از شاخ و برگ درختان بود، حرارت را ناگهانی بالا میبرد و سریع خاموش میشد، پس مناسب نبود. تنهی درختان، حرارت پایدارتری تولید میکرد اما در دوران کهن بریدن تنهی درختان با ابزارهای ابتدایی، کار آسانی نبود. پس به احتمال زیاد سوخت کورههای اولیه، از مواد دفعی حیوانات اهلی تامین میشده که آرامسوز بوده و حرارتی پایدار تولید میکردند.
رنگ ظروف، غیر از مواد معدنی موجود در گل، به درجه حرارت، اندازه و گردش اکسیژن در کوره وابسته است، که اینها همه، با نوع کوره در ارتباطند. در بهترین کورهها محل قرارگیری ظروف و آتشدان جدا هستند و هواکشها اکسیژن کافی را به جریان میاندازند.
ساختمان کورهها در چند دسته طبقهبندی میشوند:
کورههای با جریان هوا به بالا (مکش فوقانی): در این کورهها هواکش در سقف کوره قرار دارد و گازهای داغ حاصل از احتراق از قسمت بالای کوره به دودکش منتقل و خارج میشوند. حرارت تولید شده توسط این کوره تا 1100 درجه میرسد.
کورههای با جریان هوا به پایین (مکش تحتانی): هواکش یا دریچهی خروج گازهای حاصل از احتراق در این نوع کوره، در کف کوره قرار دارد. بیشتر کورههای مورد استفاده در ایران از این نوع کوره است. این کوره تا حرارت 1500 درجه را برای سفالگر تامین میکند.
کورههای با مکش عرضی یا افقی: در این کورهها حرکت گازها به صورت افقیست. آتشدان در یک طرف کوره و دریچهی خروج گازها در طرف دیگر آن است.



روشهای تزیین سفال
سفالگران آغازین، تنها به ساخت ظروف بسنده نمیکردند، بلکه زینت بخشیدن به آن را هم در دستور کار خود قرار میدادند. در ایران از هزارهی 5 ق.م، از روشهای مختلفی برای تزیین ظروف سفالی استفاده شده است:
- صیقل دادن و مهره کشیدن: در این روش، اثر قبل از این که کاملا خشک شود، صیقل خورده و بدنهای صاف و هموار پیدا میکند. گاه با مهرهی سنگی یا با چوب یا استخوان یا امثال آن، سطح ظروف را مهرهکشی میکردند تا بدنهای صیقلی و براق پیدا کند. اوج این نمونه تزیین را بر سفالهای خاکستری هزارهی اول ق.م میبینیم.

- نقاشی روی ظروف: از هزارهی پنجم ق.م نقاشی با گِلهای اکسیدی روی سفال انجام میشد که بعد از پخت به رنگ سیاه و قهوهای در میآمد. در آغاز طرحها ساده و هندسی بودند، مانند خطوط موازی و متقاطع و شطرنجی، یا خطوط جناغی و مواج؛ اما در مراحل بعد کم کم نقوش استیلیزهی گیاهی و بعد حیوانی و انسانی و حتی نقوش نمادین بر روی سفالها نقش بست.
- قدیمیترین مادهی به کار برده شده برای نقاشی روی سفال گل اُخراست، اما از خاکهای دیگر حاوی مس، آهن، روی، آلومینیوم و … نیز برای ایجاد نقش استفاده میشد که طیف رنگی متفاوتی را بعد از پخت به وجود میآوردند.
- تزیین کَنده: برای این نوع تزیین از ابزاری نوکتیز استفاده کرده و قبل از خشک شدن گل، طرح دلخواه را بر روی سفال ایجاد. میکنند. این روش از هزارهی سوم ق.م تا پس از دوران اسلامی برای تزیین ظروف سفالی بدون لعاب و حتی لعابدار رایج بوده است.
- تزیین نقطهچین و گود: در این روش، طرح را روی ظرف نیمه خشک با ابزار نوک تیز به صورت نقطههای فرورفته تزیین میکنند.
- تزیین افزوده و برجسته: در این روش با تکهای گل تزییناتی ساخته و به ظرف اضافه میکنند، چه پایه و لولهی آبریز و دستهی ظرف باشد و چه افزودهکاری صرفا تزیینی. در روش دیگری که به «باربونین» معروف است، گل کمی رقیق شده را با چیزی شبیه قیف بر روی سفال به شکلهای مختلف در میآورند.

- تزیینات مُهری و نقوش قالب زده: از زمان پیدایش مُهرها، یعنی از هزارهی چهارم ق.م، کاربرد آنها در ایجاد نقوش روی سفال نیز متداول شده است. سفالهای محوطههای مختلف از شوش، تپه حصار، سیلک، تل باکون و …، حاوی تزیینات مُهری هستند. این روش بعد از دوران ساسانی، در دورهی اسلامی هم برای تزیین ظروف بدون لعاب و لعابدار و بعدتر، روی کاشیها نیز دیده شده است.
تزیین پوششی با دوغاب گل (Slip): در این روش دوغاب رقیقی از گِل ساخته، و ظرف را پس از خشک شدن درون دوغاب گل فرو میبرند یا دوغاب را با قلممو روی ظرف میزنند. در این روش، ظرف پوششی یکدست گرفته و خلل و فرج سطحی آن با گل پوشیده میشود و سطحی صاف پیدا میکند. این پوشش را «گِلآبهای» نیز مینامند.
- لعاب: از هزارهی چهارم و سوم قبل از میلاد در جهان، کاربرد لعاب روی اشیای کوچک شناخته شد. قدیمیترین لعاب را در ایران از حدود 1250 ق.م در چغازنبیل میبینیم (دوران عیلام میانه)، اما تا سده 7-8 ق.م، استفاده از لعاب برای تزیین و پوشش سفال در فلات ایران عمومیت پیدا نکرد.


لعاب، در واقع شیشهی مذاب، سنگ چخماق، یا سیلیس است که در ترکیبی روی سفال اعمال شده و در کوره، در اثر حرارت به صورت مایع درآمده و جلوهای شیشهای و درخشان بر روی سفال و کاشی ایجاد میکند و به آن استحکام میبخشد. زمانی که این مادهی شفاف با اکسیدهای مختلف فلزی ترکیب شود، علاوه بر درخشندگی، باعث ایجاد رنگهای متنوع و زیبا و ماندگار نیز میشود.
کاربرد لعاب غیر از زیبایی، ایجاد پوشش شیشهای و غیرقابل نفوذ کردن ظروف سفالیست. لعابهایی که سیلیس بیشتری دارند، مقاومتر هستند، هر چند که وجود مقدار زیاد سیلیس در لعاب نقطه ذوب آن را بالا میبرد.
اکسیدهای فلزی مورد استفاده در لعاب، این رنگها را ایجاد میکنند:
اکسید منگنز یا منیزیوم (MgO )← سیاه ( ترکیب با کبالت = آبی و بنفش)
اکسید کلسیم (CaO )← سبز مایل به خاکستری
اکسید باریم (BaO )← لعاب مات صورتی رنگ
اکسید آنتیموان (Sb2O3 )← لعاب زرد
اکسید روی (ZnO )← لعاب فیروزه ای و سبز
اکسید مس (Cu2O )← لعاب فیروزه ای و سبز
تاریخچهی سفال در ایران
احتمالا اولین بار، انسانهای دوران نوسنگی، با قرار دادن سبدهایی که تصادفا گلی شده بود در کنار آتش، به مزایای استفاده از گل برای تولید ظروف و پختن آن در آتش برای مقاوم کردنش پی برد. بر اساس شواهد موجود، مردمان ساکن فلات ایران به ویژه زاگرس مرکزی، در حدود 7500 ق.م به فنون سفالگری دست یافته بودند. در نتیجه خاستگاه اصلی سفالگری در منطقهی غرب آسیا را میتوان فلات ایران قلمداد کرد.
در هیچیک از غارهای حفاری شدهی دوران پارینهسنگی ایران و کردستان عراق (شانیدر، بیستون، خر، پالگارا، ورواسی، زارزی و هوتو) آثار استفاده از خاک رس مشاهده نشده است؛ در نتیجه میتوان شروع سفالگری را به زمان شروع استقرار دائم در روستاها نسبت داد.
نخستین بار، قطعه خاک رس بیشکلی در محوطه «زاوی چمی» زاگرس مرکزی مربوط به هزاره 9 ق.م یافت شده و از محوطههایی مانند تپه سراب، تپه آسیاب و گنجدره هم از هزاره 8 ق.م، استفاده از خاک رسدار، اغلب به صورت پیکرکهای گلی، دیده شده است. کمکم بهرهگیری از خواص این خاک برای توسعهی جوامع، گسترش یافته و شاهدیم که از خاک رس به طور مثال برای اندود کردن سقف خانهها در تپه آسیاب کرمانشاه استفاده شده است.
دورهی نوسنگی در ایران به دو زیر دورهی «نوسنگی بیسفال» و «نوسنگی باسفال» تقسیم میشود. هر چند قدیمیترین نمونهی سفال مربوط به حدود 7500 ق.م، از حفاریهای گنجدرهی هرسین کشف شد، اما استفادهی همه جانبه از ظروف سفالین در جوامع اولیهی روستایی فلات، در حدود 6500 ق.م اتفاق افتاد. سفالهای ابتدایی ضخیم، کمپخت، خشن، شکننده و دستسازند و اکثرا در آن از کاه خرد شده به عنوان تمپر استفاده شده است.
سفالهای اولیه جلوی آفتاب خشک میشدند که به نمونههای آنها سفال آفتاب خشک میگوییم. کمکم انسان به روشهای مختلف برای پخت سفال در انواع کوره، و کنترل دمای کوره و در نهایت رساندن آن به دمای قابل قبول برای ساخت انواع سفال با بهترین کیفیت، دست یافت. دما در کورههای ابتدایی چندان قابل کنترل نبود، به همین دلیل سفالهای پخته شده در آنها رنگ ثابتی نداشتند.
رنگ سفالهای اولیه از طیف نخودی تا قرمز- قهوهای و خاکستری را شامل میشود. بسیاری از این ظروف اولیه بعد از دورهی مس-سنگی (4500-3000 ق.م)، که دوران اوج تکامل اجتماعی و اقتصادی جوامع روستایی پیش از تاریخ فلات است، با رنگهای کانی (اکسیدهای فلزی) و آلی (ماده رنگی یا دوده مخلوط با چربی) نقاشی شدهاند. قدیمیترین نقاشیهای روی سفال، طرحهای هندسیست که کمکم در طول زمان با نقوش جانوران و انسان ترکیب میشود.
این نقوش ابتدا سطح بیرونی ظروف، و بعدتر سطوح داخلی آن را زینت میبخشند. بیشتر ظروف به شکل کاسه، کوزههای پایهدار، لیوان و بعدتر ظروف حاوی مایعات شبیه به حیوانات یا با ترکیبی از بخشی از بدن حیوان هستند که به آنها «ریتون» یا به فارسی «تکوک» گفته میشود.
سفالگر پیش از تاریخ، از زندگی روزمره تا آرزوهایش را بر روی سفالها نقش زده است و از خلال آن، بستر اجتماعی- اقتصادی و آیینی روزگارش هویداست. بسیاری از پژوهشگران خطوط مواج را به آب، مثلثها را به کوه، و مربعهای شطرنجی شده را به زمین زراعی تعبیر میکنند که تصویر کنندهی محیط زندگی هنرمندانیست که این طرحها را نقاشی کردهاند. روی ظروف نقوش جانورانی مانند بز، قوچ، گوزن، گاو، ماهی، و انواع پرندگانی مانند مرغابی و غاز و لکلک دیده میشود و گاه در بعضی محوطهها شاهد تصویر انسان بر روی سفالها هستیم.
پیشرفتهترین کورهها، یعنی کورهی بسته، در ساخت سفال خاکستری- سیاه استفاده میشد که نوع ابتدایی آن از هزارهی سوم ق.م در یانیقتپه، تورنگتپه و تپهحصار شناسایی شده و نوع پیشرفتهی آن از حدود 1200 ق.م در محوطههای مختلف دیده میشود و احتمالا ساخت آن با ورود اقوام مهاجر یا مهاجم آریایی همزمان است. تزیین این سفال یا با صیقلی کردن یا با ایجاد نقوش افزوده یا کنده انجام میشد.



در دوران ماد و هخامنشی، سفال دیگر چندان مورد توجه نبود و بیشتر فلزکاری در دستور کار قرار داشت، در نتیجه سفالها بیشتر سادهاند اما از نظر فرم و رنگ متنوعتر ساخته میشوند. از دورهی هخامنشی کاربرد وسیع آجرهای لعابدار در بناها دیده میشود.
از دورهی اشکانی ظروف لعابدار و بدون لعاب متنوعی به دست آمده که بسته به محل پیدا شدنشان، فرم و تزیینات ویژهی همان منطقه را داشتند، چرا که سفالگری در سراسر امپراطوری اشکانی یکسان نبود.



رونق فلزکاری و توجه به ظروف زرین و سیمین در دورهی ساسانی نیز باعث شد ظروف سفالی سادهتری در این دوره ساخته شود. در این دوره هم سفالهای مختلف لعابدار و بیلعاب برای احتیاجات روزمره مورد استفاده بود.



در سه قرن نخست پس از اسلام، سفال همانند دوران ساسانی تنها برای کاربرد روزمره و در کمال سادگی ساخته میشد ولی از آنجا که در اسلام به کار بردن ظروف سیمین و زرین نهی شده بود، رفته رفته استفاده از سفال، و به تبع آن گرایش برای تزیین آن بیشتر شد. سفالها با نقوش کنده، با تزیین قالبی، تزیینات افزوده و لعابها و نقوش مختلف زینت یافتند و از خط کوفی بر روی آثار سفالی استفاده شد که هم در اسلام جنبهی تقدس داشت و هم قانون منع تصویر شمایل را نقض نمیکرد.
در پس تحولات بعد از قرن دوم هجری و رنسانس هنری اسلامی، و به موجب موفقیتهای مسلمانان در کیمیا (علم شیمی)، ترکیبات مختلف اکسیدهای فلزی برای لعابها شناخته شد و رنگهای بیشتری حاصل شد. به مرور انواع سفالهای گِلآبهای، سفالهای زرینفام اولیه، سفالهای منقوش رنگارنگ، آثار مزین با خط، ظروف لعاب پاشیده (Splash)، سفال با نقش کَنده زیر لعاب، سفال قالبی، اسگرافیتو (خراش نقوش روی لعاب)، و … ساخته و به کار گرفته شدند.
نقاشی رولعابی و نقاشی زیر لعابی یا نقاشی با اکسیدهای رنگی فلزی روی سفال و بعد اعمال لعاب بیرنگ و شفاف روی آن، از ابتدای به کار بردن لعاب معمول بود، اما در دورهی سلجوقی با نقاشی مینایی به اوج ظرافت رسید و در دورهی ایلخانی و تیموری به شکلهای دیگری چون «فیروزه قلم مشکی» (به کار بردن نقاشی سیاه زیر لعاب فیروزهای) ادامه یافت.
اواخر دورهی سلجوقی و در طول دورهی ایلخانی، اوج رواج سفال زرینفام است که با روش خاصی در کوره عمل اکسیداسیون روی آن انجام میگیرد و در نهایت تزیینات سفال، فامی فلزی پیدا میکند. دورهی ایلخانی شاهد ادامه و رونق بیشتر این سفالها هستیم. به خصوص استفاده و ساخت انواع کاشی با تکنیکهای مختلف، از کاشی برجستهی قالبی تا کاشی تکرنگ، ستارهای و چلیپایی،
زرینفام و … رواج بسیار دارد.
دورهی صفوی، سفالگری
دورهی صفوی، سفالگری اثر قابل توجهی از نقاشی چین پذیرفت و نقوشی مانند ابرهای چینی در تزیین ظروف مرسوم شد. سفالی دیگر با طرحهایی تیره بر زمینهی روشن مثل آبی و سبز به نام «سفال کوباچه» (قصبهای در قفقاز) و سفالی معروف به «ایزنیک» (نام درهای در آناتولی) با نقوشی رنگین روی زمینهی سفید نیز رواج یافت؛
همینطور ساخت ظروفی با بدنهی سخت و به رنگ سبز تیره تا روشن به نام «سِلادون» هم تحت تاثیر چین مرسوم شد. ظروفی زمینه سفید معروف به گامبرون (نام قدیم بندرعباس در دوره صفویه) نیز در جنوب ایران تولید و به اروپا صادر میشد. در دوران زند و قاجار، عمده فعالیت سفالگران به تولید کاشیهای هفت رنگ و معرقی که از دوران صفوی باب شده بودند معطوف شد.
از اواخر دورهی قاجار به بعد، ساخت ظروف سفالین در هر منطقهای با تزیینات محلی همانجا پا گرفت و ادامه یافت. در حال حاضر نیز در شهرهای مختلف مراکز تولید سفال و سرامیک برپاست و در پی بازگشت توجه مردم به این هنر زیبا و کاربردی، بازار فروش سفالهای مختلف با لعاب یک رنگ، لعاب مینایی (یا میناکاری روی سفال)، نقاشی زیر لعاب و… همچنان رونق دارد.
ک وبلاگ برای فروشگاه آنلاین خود ایجاد کنید
“وبلاگ نویسی یک مکالمه است نه یک کد”
وقتی خریدار احتمالی از فروشگاه شما دیدن می کند ، ممکن است آمادگی خرید را نداشته باشد ، اما مطمئناً آماده یادگیری است. وبلاگ یکی از ارکان استراتژی بازاریابی محتوا است ، مفهومی که برای توصیف عمل تولید محتوای ارزشمند با هدف آموزش و کمک به مشتریان بالقوه شما استفاده می شود.
این می تواند شامل چندین نوع محتوای چند رسانه ای مانند مقاله ها ، فایل های صوتی ، تصاویر و فیلم ها باشد – این نیز می تواند به فروشگاه آنلاین شما متصل شود.
نکته مهم در مورد یک وبلاگ در مقایسه با سایر ابزارهای بازاریابی دیجیتال این است که فقط راهی برای فروش سطحی یا پرخاشگری نیست تا مردم را به سمت خرید سوق دهد. این در مورد یادگیری و به اشتراک گذاری مطالب آموزنده است. این می تواند منجر به خرید آگاهانه شود ، اما این هدف نیست!
“اگر بازاریابی محتوا انجام نمی دهید ، یک فرصت عالی را از دست می دهید. و مشکل این است که شرکت های دیگر این کار را انجام می دهند. این یکی از بهترین راه ها برای مشتریان احتمالی شماست که فروشگاه شما را بیابند و با آن یاد بگیرند. ” امیلی پترسون ، مدیرعامل Quatrain Criativa توضیح می دهد.
7 مزایای داشتن وبلاگ برای فروشگاه آنلاین خود
کسب اعتبار و اعتبار برای فروشگاه خود: وقتی کتابخانه ای از مقالات ، بارگیری ها ، مطالعات موردی ، فیلم ها و پادکست ها ارائه می دهید. این باعث ایجاد اعتماد به نام تجاری شما و ایجاد رابطه می شود.
اگر منبعی برای ارائه پاسخ به سوالات مصرف کنندگان خود شوید ، خود را به عنوان رهبر صنعت معرفی می کنید.
در یک نام تجاری ، شهرت یک ارزش نامشهود و غیرقابل اندازه گیری است. یک وبلاگ به شما امکان می دهد آن را بسازید.
فرصتی برای به دست آوردن سهام و ایجاد ترافیک بدون صرف یک سکه می دهد.
یک وبلاگ خوب خریداران را وفادار می کند. اگر در مورد صنعت خود اطلاعات و آموزش ارائه ندهید ، رقیب شما این کار را انجام می دهد.
افزودن محتوا به سایت شما ، به فروشگاه شما اجازه می دهد در موتورهای جستجو رتبه بالاتری داشته باشد.
به شما در ایجاد شبکه کمک می کند.
انواع وبلاگ
وبلاگ شخصی: این وسیله برای کسانی است که می خواهند با جهان خود ارتباط برقرار کنند ، آنچه که آنها علاقه دارند و چگونه زندگی را می بینند. جالب است بدانید اکثر وبلاگ نویسان که شروع به نوشتن با علاقه کرده اند ، محتوای خود و جامعه تجاری آنلاین خود را به پلت فرم های آنلاین برای دوره ها یا تجارت الکترونیک تبدیل کرده اند. یک مثال خوب از یک وبلاگ شخصی ، صداقت Jules است که 4.9 میلیون دنبال کننده در اینستاگرام دارد. او یکی از مشهورترین وبلاگ نویسان جهان است.
وبلاگ شرکتی: تفاوت بین شرکتی که فقط رویدادها را اعلام می کند و ارتباطات مطبوعاتی را در سایت های خود اعلام می کند و آنهایی که محتوای متنوعی را برای آموزش مشتریان بالقوه خود ارائه می دهند ، قابل توجه است. دو نمونه از وبلاگ های شرکتی در Fintech – فناوری مالی – صنعت Founderlist و Fintual هستند. مورد اول نمونه ای جالب از انواع قالب ها و موضوعاتی است
که می توانید در یک وبلاگ ارائه دهید ، دومی مرجعی است برای درک چگونگی برجسته شدن در صنعتی که معمولاً دارای لحن جدی ارتباط است ، با استفاده از خود به خود و شکل بی احترامی بیان
وبلاگ حرفه ای: راهی عالی برای ایجاد یک نام تجاری شخصی برای مشاوران و افرادی که می خواهند از سایر متخصصان بازار متمایز شوند. نمونه انتخابی تاجر ونزوئلایی است که از طریق محتوای خود یک مارک قدرتمند ایجاد کرد ، Vero Ruiz del Vizo.
وبلاگ طاقچه: کسانی که مطالبی را برای افرادی که به موضوعات خاصی علاقه دارند جمع آوری می کنند. یکی از زمینه هایی که در آن وبلاگ نویسان رشد چشمگیری داشته اند ، مد است. در اینجا نمونه ای از موارد بسیار پیچیده است.
در مورد چی بنویسم؟
اولین چیزی که باید برای نوشتن خوب بدانید این است که خریدار شما کیست. برای انجام این کار ، ایجاد یک خریدار پرسنل عاقلانه است ، به عنوان مثال:
س questionsالات اصلی که باید بپرسید عبارتند از:
مشخصات جمعیتی آنها چیست؟ سن ، درآمد ، موقعیت جغرافیایی ، مشکلات آنها چیست؟
اهداف آنها چیست؟
آنها کجا به دنبال اطلاعات هستند؟
الگوهای آنها چه کسانی هستند؟
آنها به چه گروه های اجتماعی تعلق دارند؟
پس از روشن شدن این موضوع ، لیستی از محصولات و خدماتی که ارائه می دهید و آنچه می خواهید ارتباط برقرار کنید ، تهیه کنید. در ترکیب آنچه شما نیاز دارید تا مشتری شما بفهمد و آنچه آنها نیاز دارند ، زمینه ایجاد شما نهفته است.
به عنوان مثال ، مشکل مشتری من این است که آنها فروشگاه هایی را پیدا نمی کنند که قیمت مناسبی برای خرید غذاهای ارگانیک ارائه دهند. و تجارت الکترونیکی من این محصولات را ارائه می دهد. من می توانم با خرید میوه ها و سبزیجات ارگانیک نکاتی را برای صرفه جویی در هزینه ایجاد کنم.
ایده هایی برای محتوا
کلمات کلیدی و عباراتی را پیدا کنید که بیشتر در طاقچه شما جستجو شده است. برای انجام این کار ، می توانید از برنامه ریز کلمات کلیدی Google Adwords ، Moz یا Semrush استفاده کنید.
وبلاگهای دیگر را در شعبه خود بخوانید تا از آنها الهام بگیرید. و وقتی محتوایی را دوست دارید ، از خود بپرسید: چرا این بر من تأثیر گذاشت؟
درباره رویدادهای مربوط به تجارت خود و روندهای فعلی در صنعت خود بنویسید.
از موانعی که در کار دارید و ممکن است مشتریان شما با آن روبرو شوند ، الهام بگیرید. درباره اش بنویس.
اگر کلمات کلیدی زیادی برای یک موقعیت دارید ، می توانید مجموعه ای از پست ها را در مورد یک موضوع منتشر کنید.
از مشتریان خود بپرسید که دوست دارند چه نوع محتوایی دریافت کنند.
قالب محتوا
به گفته امیلی پترسون ، مدیرعامل Quatrain Creative ، که دارای تیمی متشکل از بیش از 100 مترجم آزاد برای شرکت های سراسر جهان است ، باید دو نوع محتوا در وبلاگ شما وجود داشته باشد:
همیشه سبز – محتوای کامل و ماندگار:
کمتر منتشر می شود.
طولانی و مفصل است.
این یک اولویت SEO نیست ، یعنی برای بهبود موقعیت فروشگاه شما ایجاد نشده است ، بلکه برای ارائه آموزش کامل به مشتریان است.
مثالها: راهنمای محصول ، کتابهای الکترونیکی ، کاغذ سفید-سندی که به درک کامل یک موضوع کمک می کند ، وبینارها و مطالعات موردی.
میان وعده – محتوای سبک و سریع برای مصرف:
عمر کوتاهی دارد ، به این معنی که ممکن است در چند ماه آینده مهم نباشد.
زود هضم می شود
عمق زیادی روی موضوع وجود ندارد
شما همیشه باید مطالب را در عمق بیشتری تبلیغ کنید. به عنوان مثال کاغذدیواری یا اسناد دیگر برای بارگیری.
انواع: پست ها ، اینفوگرافیک ها ، لیست ها ، فیلم های کوتاه ، فیلم های تعاملی و آزمونها.